Sara'Sol Valerii

Nastały ciężkie czasy. Sabat Czarownic urósł w siłę i przy pomocy mrocznych bogów realizowały swój niecny plan pogrążenie świata w chaosie oraz przebudzenia bądź przywołania swoich władców.

Kiedyś jedna czarodziejka Arana oślepiona przez mroczne bóstwo uśpione i uwięzione w pustce, otworzyła przejście wypaczając strażnicze drzewo nazywane Sercem Tenrou, a tym samym pozwalając mrocznemu bogowi “Ragnar” pojawić się w naszym świecie.

Na szczęście została powstrzymana przez Wcielenie Słońca, Neltariona “Sol”, ale za najwyższą cenę… Zgasło w nim światło życia. Oprócz spopielenia cielesnej powłoki okrutnego boga, zniszczone zostało również Serce Tenrou, a tym samym, pozbawiając świat jednego z pięciu strażników przed mrocznymi siłami.

Wyspa stała się opustoszała, magia nieobliczalna, a las zupełnie skażony mrocznym wpływem Ragnara. Od tamtych wydarzeń minęło 100 lat, a ukryty Sabat czekał na odpowiednią chwilę aby się ujawnić knując i wprowadzając chaos.

Uśpił czujność wielu potężnych sił, w tym części pozostałych Aspektów, a ich celem było sprowadzić wieczną ciemność oraz powstrzymać wybranie nowego Aspektu Słońca, który wcześniej skutecznie pokrzyżował im plany…

Dlatego za pomocą ogromnych pokładów magii sprowadzili niekończące się zaćmienie, wieczną ciemność. A teraz szykują się do kolejnego celu…

Sara urodziła się w dużym mieście Darmelin. Znajdowało się ono obok niewielkich górek rozpoczynające jednen z największych szlaków górskich. Mieszkała na obrzeżach przy wielkim błękitnym jeziorze wraz z rodziną. Często chodziła na nie wraz ze swoją siostrą Elizą aby oglądać zachodzące słońce, które odbiłało się w tafli wody. Była radosną i odpowiedzialną dziewczyną, zachwycała nauczycieli jak i opiekunów. Niezwykle lubiła szermierkę oraz słuchać różnych opowieści, dlatego w wolnym czasie pojedynkowała się z swoim przyjacielem Askarim jak i wsłuchiwała się w opowieści swojego ojca, który jako archeolog podróżował po świecie. Natomiast jej matka Ilianna była znaną uzdrowicielką, przez co ciągle w domu miewali różnych gości… czasem nawet bardzo dziwacznych. Jednakże życie nie Sabat miał inne plany wobec tego miasta, pewnej nocy przywołały demona który rozpoczął swoją rzeź, a miasto już nigdy nie wróciło do swojej starej świetności. Podczas tego ataku zginęła również Ilianna oraz Eliza, co spowodowało załamanie się dziewczyny i pewnie by również zginęła, gdyby Askari nie przybył jej z pomocą oraz nie pomógł uciec z miasta. Dużą tutaj rolę odegrała tajemnicza postać którą przez przypadek spotkali, oczyściła im drogę aby bezpiecznie mogli uciec, a sama pobiegła zmierzyć się z demonem. Kilka dni później dotarli do zdecydowanie mniejszego miasta o nazwie Ungalis, gdzie znaleźli schronienie i oraz pomoc w tym ciężkim czasie. Przez długi czas nie potrafiła się pogodzić z utratą tak ważnych dla niej osób i pomimo próśb Askariego, opuściła bezpieczne schronienie, aby odnaleźć tajemniczą postać którą spotkali wcześniej… Podczas tej wędrówki słońce zasłoniła wielka gwiazda, przez co świat stał się zdecydowanie mroczniejszym miejscem. Odbiło się to również negatywnie na Sarze, przepełniło ją gniew, nienawiść, chęć zemsty na tych którzy byli odpowiedzialni za to wszystko. Całe sytuację wyczuła poszukiwana przez nią tajemnicza postać, choć z początku sceptycznie to jedna zgodził się ją wziąć pod swoje skrzydła. Przedstawiła się jako Lunaria DarkStorm. Sara trenowała oraz uczyła się  pod jej okiem nowej mistrzyni, choć musiała przyznać, że było ciężko oraz Lunaria była niezwykle tajemniczą osobą oraz jej słowa posiadały wiele głębi. Aż gdy nadszedł czas testu który przygotowała dla niej mistrzyni, zadanie z pozoru wydawało się proste “Dotrzeć na szczyt pewnej góry”. Jednak Sara szybko się przekonała, że to zadanie będzie niezmiernie trudne gdyż wybraną górą była Ultima o najwyższym szczycie w tej krainie jak i na całym świecie. Jednakże podjęła się próby, wiedziała, że musi dać radę inaczej po co to wszystko? Wędrówka zajęła jej prawie 2 tygodnie ciągłego marszu, krótkich postojów na sen czy posiłek. Ostatecznie w połowie drogi większość ludzi by już zawróciła i chociaż była już wyczerpana szła dalej, aby ostatecznie dzięki swojej determinacji. Wycieńczona, odwodniona i niesamowicie osłabiona dotarła… ku jej zdziwieniu zastała... drzewo? A przynajmniej dopiero rosnące, podczas gdy zastanawiała się co dokładnie ma tu zrobić i jakim cudem to drzewko tutaj rośnie, usłyszała za plecami nieznany głos. Odwróciła się, a jej oczom ukazał się lśniący lew, świecił jasno, ale tak aby kogoś oślepić. Nawiązałą się między nimi rozmowa, z której akazało się, że lew czekał na przybycie jej lub innych podobnych okrągłe 100 lat. Wspomniał również, że w jej krwi płynie krew Nelthariona Sol, którego Sara kojarzyła tylko z legend. Oczywiście chciała zadać masę pytań, ale lew zabłysnął jasno. Jej zbroja, broń i ubranie spłonęły, a ich miejsce zastąpiły ulepszone odpowiedniki, a moc Sary przebudziła się, a słońce zalśniło jeszcze mocnej dając krainie, chociaż przez kilka chwil więcej światła. Jednak pomimo, że zazwyczaj wcielenie słońca wyróżniał się kolorami słonecznymi, jej nowy ekwipunek w większości był czarny. Wzmocniła się także jej chęć zemsty, a gdy otworzyła oczy w miejscu lśniącego lwa zauważyła demona. Ich spojrzenie spotkało się tak samo jak po chwili ich ostrza…

Nie trzeba było być nie wiadomo kim, aby rozpoznać demoniczną magię, która emanowała od tamtej istoty. Nagle zauważyłam błysk błękitno-srebrnego światła. Od skoczyłam, jednak światło było mi bardzo znajome. Lunaria. Rozejrzałam się i zobaczyłam ją oraz... poczułam jej tajemnicza aura teraz stała się dla mnie jasna. Aspekt Księżyca. Podeszła do nas i udzieliła nam solidnej lekcji historii, teraz większość tajemnic nad którymi wcześniej się zastanawiałam stały się jasne. Lunaria również przemówiła demonowi do rozumu i powiedziała, że jego cel znowu żyje. Nie wiedziałam wtedy, że nasze losy są tak bardzo ze sobą związane. Udaliśmy się do mojego rodzinnego miasta, w dalszym ciągu widziałam ślady z tamtej nocy, jednak odbudowywało się, co więcej powstał zupełnie nowy budynek, kwatera główna Rycerzy Zaćmienia. Wtargnęliśmy akurat na spotkanie i o dziwo, oczekiwali nas. Lunaria od razu włączyła się w obrady, demon wyglądał jakby miał ochotę wszystko zniszczyć i zabić, lecz stał tylko oparty o ścianę i czekał. Co jakiś czas skupiał na sobie uwagę mniej lub bardziej przerażonych ludzi. Postanowiłam przyłączyć się, a przynajmniej posłuchać co mają do powiedzenia w nadchodzącej wojnie z ujawnionym Sabatem…

Przygotowania szły niezwykle sprawnie, mogłabym nawet rzec, że już dużo wcześniej szykowali się, a teraz to dopełniali formalności. Bardzo dużą radość przyniosła im wieść, że dołączyłam do Rycerzy Zaćmienia, podobnie jak Lunaria. Wszyscy się tego wieczoru ucztowali, no może poza demonem który, siedział sam i sprowadzał na siebie nieprzyjemne spojrzenia. Postanowiłam dosiąść się do niego, w końcu będziemy niedługo walczyć ramię w ramię z wiedźmami z Sabatu, także chciałam go trochę poznać i jak się okazało to był dobry ruch, może nie pałał miłością do ludzi i innych istot, jednak mieliśmy nawet kilka wspólnych tematów…

Kilka dni później wypłynęliśmy pięcioma statkami, podzieliliśmy się na 6 grup, z czego każda miała pokonać jedną wiedźmę, jej podwładnych czy inne stwory i koszmary. Nikogo nie zdziwiło, że byłam w jednej drużynie z panem siejącym strach u wszystkich, poza Aspektami. Naszym celem była zmartwychwstała wiedźma Arana i jej mroczny bóg “Ragnar” lub to co z niego zostało. Chcąc nie chcąc czekało nas kilka godzin żeglugi. W tym czasie spotkałam Askariego, jednak nie wspominam tego dobrze. Zmieniłam się, stałam się silniejsza, jednak go przeraziła ta zmiana, nie poznawał mnie. Możliwe, że tamtego dnia straciłam starego przyjaciela, a na pewno nie patrzył na mnie jak na przyjaciółkę. Dopłynęliśmy o zmierzchu i wprowadziliśmy plan w życie. Naszym zadaniem było przedostać się do katedry i pokonać Aranę oraz jej bóstwo jeśli była taka możliwość. Walki się rozpoczęły, a my mieliśmy dotrzeć do wyznaczonego celu. Nie obyło się bez ściętych głów po drodze. Udało nam się dotrzeć do katedry przed świtem jednak, aby się przedostać do komnaty głównej musieliśmy sobie wywalczyć drogę, aż w końcu spotkaliśmy Aranę… albo bardziej coś co kiedyś nią było. Przywitała nas i przepowiedziała nam śmierć jako o zapłatę za jej krzywdy. Rozpoczął się bój, ciężko było określić kto wygra. Arana przemieniła się w demoniczną formę, co sprawiło mi trochę problemów i temu demonowi pewnie również. Następnym punktem zwrotnym było przebudzenie się “Ragnara” pod katedrą, jego nowe ciało zniszczyło zdecydowaną większość budowli. Automatycznie podzieliliśmy się, ten demon skupił się na wiedźmie, a ja wzięłam sobie inkarnację Ragnara. Mój przodek pokonał raz tego potwora, sprowadzając go ku śmierci. Ja dokończę to co on zaczął. Rzuciłam się w wir bitwy, muszę przyznać, że był to twardy skurczybyk. Ranna postanowiłam użyć całej mojej mocy. Skupiłam się, czułam jak chce, abym użyła jej na tym potworze. Słońce rozbłysło, złowroga gwiazda zaczynała pękać oraz spalać się. Wyskoczyłam ku górze i przekierowałam moc w moje ostrze skierowane w go. Wystrzelił świetlisty promień ogromnej energii, spopielający jego ciało oraz jego mroczny byt, a gwiazda również się rozpadała na moich oczach. Podpierając się na moim mieczu, wiedziałam, że za rogiem czeka na mnie śmierć. Zamknęłam oczy, lecz zamiast ciemności zastałam światło...

Poprawki od administracji:
LIMIT:
Furia Córy Słońca - Sara uwalnia swoją słoneczną energię przybierając na chwilę postać Aspektu Słońca. Świetlisty rycerz otacza się energią która lśni niczym słońce na niebie, po czym rzuca wyzwanie swoim wrogom, prowokując ich. Następnie Sara przychodzi do defensywy redukując wszystkie otrzymywane obrażenie po to aby przekierować je w swoje lśniące ostrze, następnie przechodzi do ofensywy robiąc szeroki zamach tworząc falę światła raniąc wszystkich wrogów przed sobą. Może również skupić moc i posłać ogromny promień słonecznej energii który zada obrażenia trafionemu wrogowi jak i tym za nim. [Prowokacja na potwory: Zmusza je do skupienia swoich ataków w tej turze na Sarze. Prowokacja na graczy: Zmusza przeciwników do użycia jednej (losowej) umiejętności ze swojej tury na Sarze +ataki, które i tak były zaplanowane w jej stronę. Redukcja obrażeń: 25%. Siła: Obrażenia, które powstrzymała (te 25%) zostają wykorzystane jako obrażenia fali/cięcia]

Loteria:
14 877 Gil

Loteria:
[x1] Carob Nut - orzeszek wyglądający jak orzech włoski.
[x2] Krakka Greens - warzywko przypominające dużą rzodkiewkę.
[x4] Pram Nut - orzeszek wyglądający jak pestka awokado.

Loteria Sierpniowa:

-1000 Gil
+1 Poziom (aktualny poziom - 2)