Zadanie #5 - Ponure Poszukiwania

Potrzebowała zleceń i na żadne nie zamierzała wybrzydzać, do skreślonej na szybko notatki podchodziła więc z nadzieją. Może większą, niż tak naprawdę należało? Świstek, upchnięty do kieszeni, opowiadał prostą historię - i na takie też zapowiadało się zadanie, polegające na odzyskaniu skradzionej przez skrzydlatego złodzieja błyskotki. Było coś ciepłego w tej trosce o los podarowanej przez żonę monety, i nawet plotki o rzekomym nawiedzeniu cmentarza chwilowo nie zaprzątały myśli Szept. Z resztą, wiele zależało tutaj od interpretacji - w gorszym nastroju w prośbie o dyskrecję dopatrywałaby się strachu przed konsekwencjami utraty podarku, na razie jednak nie szukała dziury w całym. Wyjątkowo. Pomimo względnie ponurej lokalizacji, dziewczynie blisko dziś było do lekkoducha i nie musiała się starać, by podtrzymać ten obraz. Brakowało chyba tylko, żeby wchodząc na teren cmentarza zaczęła na głos zadawać sobie pytanie "gdybym była ptakiem, gdzie zbudowałabym gniazdo" - i trzeba było zaznaczyć, że brakowało bardzo niewiele. Żarty o gnieździe jako miejscu ostatniego spoczynku monety też nie były wysokich lotów, ale i tak chodziły po głowie, mimo to pod wesołością nadal kryła się pewna czujność. Zależało jej, żeby nie spaprać tej roboty.

Cmentarz był całkiem łatwy do znalezienia - głównie dlatego że był dosyć duży. W sumie bardzo duży. Przeczesanie tak dużego terenu raczej trochę zajmie. Na pierwszy rzut oka, wyróżniało się kilka miejsc - jeziorko w okolicy centrum otoczone różnymi krzewami, alejka pełna nagrobków ułożonych między drzewami oraz kilka kaplic na odległym końcu. Pomimo tego że był to cmentarz, atmosfera była dosyć... żywa. Dało się zobaczyć zieleń i w ogóle... ale po ptaku ani śladu.
Na pewno gdzieś musi być.

Ocena wielkości terenu poszukiwań nakazywała przypuszczać, że będą to poszukiwania długie i żmudne - zdecydowała się więc podzielić to myślowo na większe partie i zamiast snuć się po całym cmentarzu jak zjawa, zacząć od jednej. Padło na część najbardziej zadrzewioną i pełną nagrobków. Zadzierała głowę w górę, próbowała wypatrzyć ślady ptasiej bytności, ale samo gniazdo nie musiało wcale okazać się dostrzegalne od dołu - rozsądny ptasi złodziej najpewniej zadbałby, żeby tak nie było: umiejscowienie w koronach drzew miało szansę okazać się najbardziej kłopotliwym w kwestii dobrania się do jego zawartości, bo już sama wysokość zapewniałaby dobrą ochronę. Szept zamierzała krążyć pomiędzy nagrobkami, uważać, jak chodzi, i metodycznie, uważnie przepatrywać teren - podchodząc przy tym do kolejnych drzew. Liczyła, że jeśli ptaszyna tu jest, być może poczuje się w którymś momencie na tyle zagrożona, żeby spróbować ją odstraszyć i zdradzi się ze swoją obecnością. Gra w ciepło-zimno, dość jednostronna, dopóki druga strona nie zdecyduje się dołączyć, ale jakiś pomysł to był, zawsze lepszy, niż żaden.

Nic nie było słychać od drzew... ani pisk ani szmer. Złodziej musiał być dobry w kryciu, albo nawet nie być tutaj...
Cmentarz był dosyć pusty. Ani żywej duszy na razie. Nawet zwierząt nie było... Jednakże... dało się zobaczyć błysk w koronie jednego z okolicznych drzew. Był tylko momentalny, ale spomiędzy liści coś było widać. Z drugiej strony rozległ się też jakiś dźwięk. Ale nie z strony drzew. Ze strony jeziora. Brzmiało jak jakiś ptak.
Wyglądało na to że pojawiły się dwie potencjalne wskazówki! Pytanie co najpierw sprawdzić?

Obrana metoda nie przynosiła rewelacyjnych, natychmiastowych efektów - ale też właśnie tego należało się spodziewać. Błysk w koronie jednego z drzew wydawał się jej warty sprawdzenia, dźwięki wskazujące na ptasią obecność dochodzące od strony jeziorka również. Wspinanie się na drzewo chwilowo zostawiła sobie na później, spróbowała tylko zapamiętać, które to było, może sczytać nazwiska wyryte na najbliższych nagrobkach, żeby później tutaj wrócić - następnie ruszyła w kierunku odgłosów, chcąc potwierdzić, czy ewentualna ptaszyna faktycznie będzie, jak w notce, czarno-biała. Cisza i pustki zupełnie jej nie przeszkadzały, były odpowiednie dla otoczenia. Istniało prawdopodobieństwo, że jeśli to szukany ptasi złodziej, to próbuje ją odciągnąć od gniazda, jeśli ją widział - tym bardziej, że nie kryła się ze swoją obecnością - ale na pewno nie dowie się tego, jeśli będzie bezproduktywnie stać w miejscu.

Gdy tylko zbliżyła się do jeziorka Szept mogła dostrzeć ptaka, siedzącego na jednym z krzaków w okolicy jeziora. Był czerwony i nieco napuszony, jakby był gotów do walki. Wyglądał na dosyć złego. Można też było zauważyć jakiś czarny kształt lecący w stronę innego krzaka. Wyglądało na to że coś się tu zadziało... pytanie tylko co, i czy miało jakiś związek z tą sprawą w ogóle.

To zdecydowanie nie był jej złodziej. Czerwone pióra nie zgadzały się z opisem, i patrząc na napuszone bojowo stworzenie zastanowiła się, czy nie weszła aby na scenę jakiejś ptasiej utarczki. Kształt, który się oddalał, złowiła tylko kątem oka. Poszła za nim, rzucając jeszcze ostatnie spojrzenie na czerwoną ptaszynę - być może traciła czas, zupełnie niepotrzebnie, ale gdyby to drugie, co umknęło w kierunku krzaków, było zgodniejsze z notatką, mogłaby wyciągnąć jakieś wnioski. Na razie, cóż. Mogła im przeszkodzić w czymś istotnym. Na przykład utarczce o jakąś inną błyskotkę? Starała się wypatrzyć więcej szczegółów.

Czerwona ptaszyna wyglądała na całkiem zadowoloną gdy została zostawiano. Przynajmniej tak Szept mogła uznać, jako że nie miała zbytnio czasu przyglądać się nie temu ptakowi którego szukała.
"Kształt" szybko wleciał w jedno z okolicznych drzew i... zniknął. Nie wyleciał, ani nic, jakby po prostu zniknął niczym widmo. Drzewo nie wydawało się niczym specjalnym - wyglądało identycznie do tych pozostałych które tu były, łącznie z tym w którym dało się zobaczyć błysk. Może to był tylko jakiś omam? Albo duch, nawiedzający ten cmentarz w biały dzień?

Pamiętała o błysku w koronie drzew. Pamiętała. A jednak kształt zaintrygował ją na tyle, by podążyć za nim. Zniknął? Wyglądało, jakby zniknął w drzewie. Albo przez nie przeleciał. Stała przez chwilę w miejscu, przez kilka uderzeń serca. Myśl była irracjonalna, pomysł głupi, oparty na wątłej przesłance "bo czemu nie?" i może w jakimś stopniu na założeniu, że ten świat był inny, niż jej. Nawet, jeśli swojego praktycznie nie pamiętała. Chciała podejść do tego drzewa, dotknąć, sprawdzić, czy na pewno jest materialne - fantazja mieszała jej się z pewnością, że napotka lite drewno, zacierała granicę. Czy istniały tutaj tak dokładne iluzje? Miejsce było niepozorne, właściwie nie miałoby to najmniejszego sensu... ale kto wie, najwyżej po prostu straci czas.

Drzewo okazało się być... dosyć dużą organiczną istotą o twardej drewnianej powłoce ze szczytem zbudowanym z zielonych liści. Czyli prościej mówiąc - drzewem. Przynajmniej tak się zdawało. W dotyku nie różniło się ani od innych drzew tutaj, ani od drzew rosnących gdziekolwiek indziej. Po prostu kora. Jednakże nim Szept miała szansę na zadanie sobie pytania "Co sprawia że drzewo zalicza się jako drzewo?", mogła usłyszeć jak coś szybko wylatuje z korony rośliny. To ten czarny kształt! Chyba czekał tylko na moment w którym Szept odwróci swoją uwagę. Mogła zauważyć go jedynie kątem oka jak błyskawicznie przemyka pomiędzy kolejnymi drzewami.

Westchnęła. Czyli z drzewem, zgodnie z przewidywaniami, wszystko bez zarzutu. To latający, ciemny kształt zdawał się mieć specyficzne właściwości. Oczy, cóż. Oczy mogły ją mylić. Miała przed sobą kilka możliwości. Ścigać go, próbować znaleźć i sprawdzić, dokąd zmierza, albo zawrócić i szukać monety zaczynając od drzewa, w koronie którego coś błysnęło. To drugie wydawało się mieć trochę więcej sensu - uznała jednak, że może sobie pozwolić na jeszcze odrobinę czasu, zanim wróci do punktu wyjścia, i ponownie podążyła za tym czymś... zastanawiając się, czy to ta zjawa z notatki, odpowiadająca za pogłoski o nawiedzeniu cmentarza, które ta sama notatka poleciła jej zignorować. Ruszyła przed siebie, śladem tajemniczego fruwacza.

Fruwacz tymczasem krążył z drzewa na drzewo, jakby próbował zgubić dziewczynę. Trudno było mu się przyjrzeć, bo co chwila albo chował się za jednym z drzew, albo po prostu wfruwał szybko w liście by wylecieć z innej strony niż z której wleciał. Coraz trudniej było za nim nadążyć. Raz był tu, zaraz potem gdzie indziej. Jeśli to była zjawa to była całkiem żywa jak na coś nieumarłego. Tak czy siak, złapanie tego czegoś będzie trudne.

Nie próbowała łapać - wystarczyło jej, jeśli żywotnego stworzenia nie zgubi. Starała się wychwycić jakąś prawidłowość w obieranej przez nie trasie i może wywnioskować, czy nie próbuje jej od czegoś odciągnąć. Uwagę ściągnęło na siebie bardzo skutecznie. A czas płynął. Przemknęło jej przez myśl, że jeśli teraz go zgubi, to trzeba będzie kończyć tą zabawę i skupić się na monecie, ale jeszcze nie w tej chwili. Z resztą, być może okazja do wypatrzenia błyskotki jeszcze się trafi, na to również zamierzała uważać.

Po bliższemu przyjrzeniu się trasie latającej istoty dało się zauważyć że idąc za nim, Szept była coraz dalej w części cmentarza pełnej drzew. Tymczasem kaplice były w zupełnie inną stronę. Może od tego próbowało ją odciągnąć? Błyszczące drzewo nie było zbyt daleko, więc raczej nie chodziło o nie. Poza tym trasa lotu zaczęła być coraz bardziej... agresywna. Zamiast robić skręty stworzenie pędziło prosto, jak najkrótszą trasą. Zmęczenie czy coś innego?

Nie zwalniała, dalej starając się nadążyć za fruwaczem - być może odciągał ją od kaplic, być może, jeśli potrafił planować, wciągał w pułapkę - a może po prostu starał się zgubić ogon i niepotrzebnie dorabiała do tego teorię, względną ciszę i brak rozmownego towarzystwa nadrabiając wewnętrznym monologiem i natłokiem zbędnych myśli. W każdym razie jeśli prawdą było to pierwsze, to będzie wiedziała, gdzie wracać. Spieszyła się, ale dalej zachowywała ostrożność - ostatnim, co jej teraz było potrzebne to potknąć się gdzieś pomiędzy płytami nagrobnymi i korzeniami drzew. Po cichu liczyła, że stworzenie jednak zmęczy się, zanim sama opadnie z sił.

Latacz frunął i frunął... jednakże w końcu... wylądował? I to na jednym z okolicznych nagrobków! W końcu dało się mu przyjrzeć! Wyglądał jak... Wielka sroka. Naprawdę wielka. Skrzyżowana z sępem. dosyć duże ciało i ostry dziób. Zaczęła wydawać bardzo nieprzyjazne dźwięki w stronę Szeptu napuszając się, jakby była gotów do ataku. Czarno biały ptak, tak jak zlecenie mówiło... tyle że zleconiodawca nie mówił nic o tak dużym ptaku. W jednej z dosyć potężnych nóg trzymał coś co wyglądało na bransoletę - chyba to jakaś nowa zdobycz. Łapsko wyglądało na mocno zacisnięte na przedmiocie i jak tylko Szept rzuciła na to oko, ptaszystko zabrało błyskotkę bliżej do siebie.
Jeszcze nie odleciał. Chyba się zmęczył. Może... to była szansa?

Jeśli w tym świecie tak wyglądały sroki... to o reszcie potworów Szept nie chciała myśleć, wychodząc z prostego założenia, że lepiej oszczędzić sobie zmartwień, na które i tak nie ma wpływu. Skrzyczana (z braku lepszego na te hałaśliwe dźwięki słowa) przez nastroszone ptaszysko, przyjrzała się uważniej trzymanej przez nie błyskotce. Niby w notatce nie padło słowo sroka, a kolory się zgadzały, niemniej widzieć tego fruwacza w pełnej krasie, przysiadającego na nagrobku i całkiem rozumnie zagarniającego element biżuterii, jakby chciało powiedzieć "moje i nie oddam, wara", wiązało się z myślą, że zlokalizowanie gniazda to jedno, ale wydobywanie z niego zguby, jeśli się tam znalazła, trzeba będzie przeprowadzić, kiedy to stworzenie odfrunie. Najlepiej daleko.
- Po dobroci to ty niczego nie oddasz, nie? - mruknęła cicho, oka nie spuszczając z ptaszyny. Toż to było wielkości dorodnego sępa, jak nic. Niby mogła próbować trzasnąć to coś kosturem, ale odrzuciła ten pomysł. Zamiast tego pogrzebała przez chwilę w kieszeniach, szukając czegoś, co mogłoby przykuć uwagę domniemanego ptasiego złodzieja. Moneta? Przetarłaby o ubranie, żeby na pewno błyszczała i przyciągnęła wzrok. Jeśli fruwacz był tak chciwy, jak wynikałoby ze słów spisanych przez zleceniodawcę, to chyba nie przepuści okazji? Warto było sprawdzić, w każdym razie. Gdyby tak zdecydował się zanieść łup do gniazda, to może łatwiej byłoby je zlokalizować. Zawsze istniała szansa, że tylko się wygłupi i nic z tego, ale gdyby ptaszyna jednak się ruszyła, zamierzała uważać, by nie stracić jej z oczu i oczywiście podążać za nią.

"Sroka" zaraz spojrzała na monetę. Nawet nie trzeba było jej polerować! Szybko poszybowała by jednym ruchem zabrać ją z rąk Szeptu. Pomimo swojej wielkości ptak był dosyć zwinny. Można by pomyśleć że próbując wyrwać monetę wyrwałby też rękę dziewczyny. Ale na szczęście tak się nie stało. Zaraz zaczął lecieć w stronę kaplic. Kolejna zmyłka czy ptaszysko się zmęczyło i wracało do gniazda? Leciał znacznie wolniej niż wcześniej. Teraz zamiast dziwnych kształtów i kolorów dało się zobaczyć bestię w całej swojej okazałości. Jeszcze obejrzała się za sobą, jakby chciała sprawdzić czy będą ją śledzić!
Złodziej może odfrunął, ale dało się zobaczyć czarno na białym, gdzie dokładnie zmierza.