Mideel

Niewielkie miasteczko na wyspie. Znajduje się tu niewielki szpital, a także liczne gorące źródła. Lifestream znajduje się tu bardzo blisko powierzchni ziemi.

Przerażenie. Gorączkowo rozglądam się na lewo i prawo próbując zrozumieć co właśnie się wydarzyło. Przecież dopiero co byłem przed garnizonem. Już miałem przejść do pierwszego planu Veliki i nagle to światło. Jakiś głos a teraz stoję przed obcą mi wioską pośrodku gąszczu.
-Gdzie ja do cholery jestem!? - Wydarłem się rozpaczliwie ku niebiosom. Nie ma jej tu. Nikogo tu nie ma. Nie, nie mogę się poddać teraz. Nikt nie ma prawa rozdzielać mnie od mojej ukochanej. Nawet złośliwość jakichś głosów. Przysięgam, że jak spotkam tego, co mi to zrobił gorzko zapłaci. Skup się Jeevan, skup się teraz. Brzmiało mi w głowie. Muszę ją znaleźć. Wioski na pewno by się nie trzymała, a więc musi być w tym lesie. Bo musi tam być. Prawda? Z krzywym uśmiechem błądziłem po lesie jak dziecko we mgle rozpaczliwie szukając Veliki. Co jakiś czas wołałem za nią, lecz zero odzewu.

Szlag by ich trafił cholernych opuszczonych przez-. Wbiłam sztylet w korę drzewa ze złości. Co to miało być? Miałam już ich w garści. Jeevan już był o krok, by nimi się zająć i tak po prostu to wszystko w błoto. Wszystko zniknęło jakby nie miało jakiegokolwiek wartości. Tak po prostu zostałam przeniesiona przez siły wyższe do, ekhm wie gdzie. Serce waliło mi niemiłosiernie. Nie ze strachu, lecz z powodu zniknięcia Jeevana. Nigdzie nie było tego durnia. Przez myśl mi przeszło, aby zajrzeć do tej wioski, ale z daleka widzę, że jest zamieszkała przez ludzi. Nie ważne gdzie jestem ich wszystkich nienawidzę i nie będę prosić się o pomoc.
-Jeevan! Jeevan!? - Wykrzyczałam jego imię w nadziei, że mnie usłyszy. Może i mam cienki głos, ale on powinien mnie usłyszeć. Rozglądałam się również za jakimiś śladami. Chociażby w trawie, że tędy przechodził. Cokolwiek.

Z minuty na minutę żal ściskał mi gardło, a oddech stawał się nieregularny. Sam siebie teraz nie poznaję nawet. Zawsze uśmiechnięty i wesoły. Teraz jestem jedynie kłębkiem nerwów, który zaraz się załamie. Rozpaczliwie lustrowałem teren, każdy szelest był dla mnie jedynie fałszywym alarmem. Ile bym dał, żeby chociaż znaleźć jej pióro. Veliki jednak nigdzie nie ma. Pierwszy raz w życiu czuje takie negatywne emocje. Mam ochotę paść na kolana i najzwyczajniej szlochać, lecz nie mogę tak szybko się poddać. Dopiero co tutaj trafiłem przecież. Jeevan!. Usłyszałem nagle. Wydawało mi się? Nie, nie na pewno to słyszałem. Jeszcze nie oszalałem. Ruszyłem gwałtownie do biegu w kierunku znajomego mi głosu. Oby jej się nic nie stało powtarzałem ciągle w myślach. Nie zwalniałem nawet na chwilę, póki nie ujrzę jej na horyzoncie.

Mój głos jedynie odbił się echem w lecie. Spłoszyłam jedynie ćwierkające ptaki i myszy między krzewami. Szlag by to trafił tylko. Kontynuowałam dalej poszukiwania za moim partnerem wierząc jak głupia, że go znajdę tak szybko. Przysięgam na swoje pierze, że jak tylko znajdzie swojego krogulca od razu zemszczę się na tym miejscu. Na samą myśl o tym ogarnia mnie jeszcze większa złość. Zamachnęłam się nogą kopiąc kępę trawy. Nienawidzę tego miejsca. Mimowolnie drgnęło mi ucho słysząc jak coś zaczęło w szybkim tempie się zbliżać w moim kierunku. Świetnie jeszcze tego mi brakowało. Przyjęłam postawę bojową czekając, aż jakiś czart czy inna bestia się zbliży i... Dech mi zaparł w piersiach.
-Jeevan! - Krzyknęłam z ulgą w sercu. -Ty... ty skończony kretynie! Nie strasz mnie już tak! - Nie zniżałam z tonu. Wiedziałam, że to nie jego wina, ale i tak się należy. Wszystko zasługuje na solidny kopniak w dupę za straszenie mnie w taki sposób.