Golden Saucer

Fillio nie mogła nacieszyć się całym tym nowym światem! Wszystko było przepełnione barwami, otaczało ją tyle dźwięków, życia. Jeżeli to był sen, to nie chciała się z niego budzić. Co prawda z początku było jej trochę przykro, że Pan Głos z Nieba nagle zniknął, bo nie udało jej się nawet dojść tam, gdzie mieli się spotkać inni... Ale na pewno będzie miała jeszcze okazje z nim porozmawiać!
Teraz przed jej oczyma stało coś ważniejszego, coś co dla niej stało się żywą fantazją, spełnieniem wszystkich oczekiwań tego świata - najbardziej barwna i interesująca budowla! Była prawie tak wysoka jak budynki w Świecie Fillio, ale lśniła się tysiącami, nie milionami barw! Bez namysłu ruszyła do miejsca, które ochrzczone zostało mianem Golden Saucer, przynajmniej tak mówiły neony, neonom można zawsze ufać.
- Fillio nie widziała nigdy tyle świateł! - wykrzyczała do siebie, pędząc niczym strzała, wymijając różne szyldy. Dopiero zwolniła na widok salonu gier, ale jedynie na chwilę, po chwili już wbiegała przez wejście, dopóki nie uderzyła w... Coś? Kogoś?
- Ah, Fillio chciała być pierwsza. - mruknęła pod nosem, podnosząc wzrok na nieznajomą przeszkodę.
- Huh? Fillio gdzieś już widziała takiego kogoś, ale... - zmierzyła dużymi oczami kotowatą postać po całości. - Fillio pamięta, że był mniejszy... - zastanawiała się głośno, po czym klasnęła z olśnienia.
- Fillio przeprasza, nya~ Chciała być pierwsza, żeby się pobawić, ale puah! Wpadła w Ciebie, przeprasza, nya~ - doszła w końcu do wniosku, że język takich osób musi opierać się na wydawaniu takich dźwięków jak ona zaprezentowała.

- Mówisz jak Fillio! - krzyknęła z wyraźnym zachwytem w głosie. Nie spodziewała się, że koty potrafią mówić, nie pamięta przynajmniej, żeby spotkała takowego, a na pewno nie w swoim świecie. Po chwili wyrwała się jednak z zachwytu, by wyjaśnić kim jest.
- A Fillio to Fillio! - wykrzyczała w stronę kota, dumna do tego ze swojego wyjaśnienia kim jest, wskazując przy okazji na siebie dłonią. Nawet nie zwróciła uwagi na włócznię dzierżoną przez kota, była zbyt zafascynowana całą koncepcją tak dużego kota, do tego na dwóch łapach!
- Noo... Fillio pamięta, że jak widziała podobne do Ciebie, to były mniejsze, nawet od Fillio. O takie. - z pomocą dłoni starała się pokazać rozmiar przeciętnego kota, który gdzieś podświadomie zapamiętała.
- I robiły zawsze nya, nawet jak Fillio do nich mówiła, to mówiły tylko nya! Ty nie mówisz nya? - zapytała się z ciekawości, podchodząc bliżej do kota. Jej wzrok ciągle go mierzył od góry do dołu, bo był taki wysoki, ale też wydawał się taki puszysty!
- Właściwie jak się nazywasz? Bo Fillio już powiedziała, że jest Fillio. Też przyszedłeś się pobawić? Chcesz się pobawić razem? - zaczęła wypytywać się kocura, starając się dostrzec jaki ogon ma. No bo skoro jest kotem, to musi mieć ogon! A jest bardzo ładnym kotem, więc musi mieć też ładny ogon!

Gdy usłyszała numer, skupiła wzrok na swoich dłoniach i zaczęła liczyć na palcach ile to może być, ale po zaczęciu kolejnej dziesiątki doszła do wniosku, że chyba braknie jej kilka palców, żeby policzyć, więc spojrzała się znów na kota.
- Fillio nie wie ile to jest, ale chce zobaczyć kiedyś tak dużo kotów! - oznajmiła z zadowoleniem Maletersowi. Tyle kotów... Chciałaby wszystkie je pogłaskać! Ciekawe czy są podobne do tego tutaj, a może są różne? To jego rodzeństwo jakieś? Musi się później dopytać, jednak pojawiło się coś ważniejszego. Nie, nie chodzi tu o fakt, że nie mówi nya jak koty, które pamiętała.
- Nie wiesz co to znaczy się pobawić? - zapytała z wyraźnym szokiem, spoglądając się na niego z niedowierzaniem. - Fillio lubi się bawić, znaczy bawiła się zawsze sama, przynajmniej od momentu, który pamięta. Hmm... - przerwała na chwilę, by zastanowić się jak to mu wytłumaczyć, aby zrozumiał.
- Fillio jak się bawiła, to starała się nie wejść na krawędź albo śpiewała, ale... Wiem! Fillio pokaże Ci jak się można tutaj bawić! - zawołała znów radośnie, podskakując kilka razy w miejscu, by po chwili podejść do kota i złapać go za wolną rękę.
- Chodź, idziemy zagrać w to! - wskazała palcem na maszynę z dziewięcioma dziurami, z których wyskakiwały kaktusowe głowy. - Fillio wszystkiego Cię nauczy i będziesz mógł też się bawić! Musisz wziąć młotek i uderzać w nie jak wyskakują, i automat będzie robił piu piu, gdy będziesz trafiać, i może coś wygrasz!

Zdziwiło ją zachowanie Maletersa w stosunku do automatów, przez co znów uniosła głowę, by spojrzeć się na niego. Czemu miałyby być niedobre, spotkała kilka takich w swoim świecie, co prawda nie były aż tak kolorowe, no i niekoniecznie działały, ale wydawały jej się zawsze fajne. No i gdzieś w głowie wiedziała, że te tutaj są takie same, że tak mają one wyglądać.
- Czemu niedobre? - zapytała się w końcu, wychodząc znów naprzeciwko kocura. Nie rozumiała czemu tak zareagował na nie, przecież wyglądają tak fajnie i kolorowo, i proszą się, żeby z nich korzystać.
- Fillio bawiła się kiedyś podobnymi, znaczy te u niej były zepsute i nie były tak kolorowe, ale też były fajne. - zaczęła mu tłumaczyć, co chwilę obracając się, by przyjrzeć się automatom. - Fillio nie pamięta gdzie, ale widziała też takie podobne i grała na nich, i też były dobre! Czasem dawały nawet nagrody, ale Fillio nie dostała nigdy z nich nagrody, bo jej wszystko uciekało...
I co ona miała teraz zrobić? Chciała się pobawić, bardzo chciała pobawić! A tutaj klops, bo Maleters mówi, że automaty są niedobre. Aż westchnęła w pewnej chwili, bo nic nie przychodziło jej do głowy.
- W takim razie Fillio Ci pokaże, że nie są złe. Fillio jest silna i nawet jak nie będą dobre, to im pokaże, że z Fillio się nie zadziera! - i tak jak szybko wypowiedziała cały ten ciąg, tak pobiegła w kierunku automatu to obkładania kaktusów młotkiem, by zaraz przy nim stanąć z najbardziej poważnym wyrazem twarzy, jaki do tej pory ktokolwiek mógł widzieć.
- Fillio wam pokaże, że jest silna! - zagroziła kaktusom, które zaczęły wyskakiwać z dziur, by dostać (czasem) z młotka dzierżonego przez dziewczynkę. - Ka-paw, Fillio jest najlepsza w bawieniu się! Patrz Matetes, Fillio mówiła, że nie są złe! - zwróciła się do kocura po (jak sama uważała) imieniu.

- Ah, Fillio tutaj też nie dostała nagrody, ale nawet nie próbowała na poważnie. - zwróciła się pełnym dumy głosem do kocura, ale ten gdzieś jej zniknął z dotychczasowego miejsca. Chciał się bawić w chowanego? Hah, Fillio była mistrzynią tej zabawy, gdy grała z cieniem!
- Fillio szuka! - krzyknęła zadowolona, lecz poszukiwania długo nie trwały, bo już znalazła go w akompaniamencie kabli i innych części. - Ah! Fillio nigdy nie widziała, że tak w środku wygląda. - zwróciła się do Maletersa, przykucając na chwilę przy nim. On tak się bawi? Nigdy nie myślała, że tak można się bawić. Chociaż był chłopakiem, chłopacy chyba po prostu lubią takie rzeczy, nie? A przynajmniej tak jej podpowiadała ta pusta główka.
- Ale Matetes, zobacz. - zwróciła się do niego pokazując na maszynę, która dzięki zabawie kota przestała działać. - Ona już nie działa, nie można się na niej bawić. Zobacz. - kontynuowała, stając przy maszynie i naciskając jej przyciski. - Szkoda, nie jest już taka kolorowa i głośna, i fajna, teraz przypomina te ze Świata Fillio. - znów poczuła to dziwne, kłopotliwe uczucie przez znajomy widok, chociaż jej głos o dziwo nadal brzmiał tak samo radośnie, nawet jeżeli wydawałoby się, że to coś... Smutnego dla niej.
- Nie lubisz ich? - zapytała w końcu, wracając do kocura, by stanąć przy nim. - Dlaczego ich nie lubisz? Są przecież fajne, Fillio lubi je teraz jeszcze bardziej, bo świecą się tak ładnie, tak kolorowo! - musi w końcu się dowiedzieć o co chodzi nowemu przyjacielowi, w końcu jak będzie potrzebować z czymś pomocy, to Fillio mu pomoże!

Przyglądała się uważnie całemu pokazowi kocura, lecz dziecięca mentalność chyba nie odbierała tego tak, jak było to w zamiarze Maletersa. Całość była dla niej czymś w rodzaju kalamburów, których nie jest w stanie zgadnąć.
- Fillio nie rozumie. - powiedziała w końcu, drapiąc się po czubku głowy. - Maszyny Fillio nie robią tak, jak mówi Matetes. - dodała po chwili, oglądając się po wszystkich maszynach w okolicy. One też nie wydawały się takie, jak starał się przedstawić kot. Spojrzała się na niego z lekkim niedowierzaniem w oczach, by po chwili znów szeroko się uśmiechnąć.
- Może Matetes po prostu musi poznać dobrą maszynę. - zwróciła się do niego, opierając się o rozbieraną przez kocura maszynę. - Fillio nie wie, czy czegoś nie lubi, Fillio chyba lubi wszystko i wszystkich, przynajmniej tak jej się wydaje, bo nie pamięta za dużo. Hmm... - znów na chwilę przerwała, by uruchomić swoje szare komórki. Chciała się pobawić z nowym przyjacielem, ale chyba zabawa na automatach nie wchodziła w grę. To co mogła zrobić?
- A ty co lubisz? Może jak powiesz Fillio, to Fillio wymyśli zabawę, żeby była taka, jak lubisz i będziemy mogli się pobawić. - odezwała się po chwili namysłu.

- Fillio nigdy nie widziała złych maszyn, widziała tylko takie dobre, znaczy nie wie czy były dobre jak działały, bo były już zepsute, ale wyglądały jak te tutaj, a te są dobre. - zaczęła tłumaczyć kocurowi swój tok rozumowania, pokazując zamaszystym ruchem na wszystkie otaczające ich maszyny.
- Squlal? - przechyliła lekko głowę, przypatrując się kotowi, gdy ten zaczął się głaskać po głowie. No w końcu, to jest coś, co też potrafi! Tylko teraz bardziej zastanawiało ją to pierwsze. Z jednej strony brzmiało to jak imię, ale z drugiej... Jak coś, co chciałaby zjeść, jakiś przysmak z tego świata!
- Fillio nie zna, Squlal to coś czy ktoś? - zapytała z zaciekawieniem, przy okazji starając się o możliwość pogłaskania wyrośniętego kocura, takiej okazji nie przepuści! Jak się zgodzi, to oczywiście, że go wygłaska!
- Squlal brzmi jak coś smacznego. Było smaczne? Jak wyglądało? Chyba że to był ktoś... Wtedy chyba nie zjadłeś, prawda? - zapytała dla pewności, lecz zaraz sama sobie odpowiedziała. - Niee, Matetes jest zbyt uroczy, żeby zjeść kogoś. Ale jak Squlal to ktoś, to jak wygląda? Jest tak samo fajny jak Matetes? Zostanie też przyjacielem Fillio? - znów zaczęła się wypytywać kocura pełnym ekscytacji głosem.

- Fajny... Fillio właściwie sama nie wie co to jest dokładnie, po prostu... - zadumała się na chwilę, tupiąc lekko stópką. Musiała się chwilę zastanowić. Co to właściwie było sama nie wie, mówiła tak na rzeczy, które były... No fajne! Ah, to za trudne na nią... - Unn... Fillio tak mówi na rzeczy, które jej się podobają i dają dużo radości. - wytłumaczyła w końcu jak sama to rozumiała. Doprawdy, nie spodziewała się nawet, że poświęci kiedykolwiek czas na zastanawianie się nad tym, co mówi... Co to życie robi z dziewczynkami...
- A przyjaciel too... Fillio jest przyjacielem! - powiedziała dumnie, po chwili kontynuując. - Przyjaciel to ktoś, kto jest miły dla ciebie, rozmawia z tobą, bawi się, daje jedzenie... - aż jej się przypomniał ten tajemniczy przyjaciel, który dawał jedzenie w Świecie Fillio, ma nadzieję, że kiedyś go spotka i podziękuje. - Przyjaciele też są fajni! Nie, przyjaciele są nawet super! - wykrzyknęła pełnym entuzjazmu głosem, podskakując przy tym.
- Fillio w sumie nie wie co to ten, ten gunblade, ale też ma coś! Nie jest tak urocze, jak kij Matetesa, ale... - dłoń sięgnęła do etui, z którego po otworzeniu wyleciała talia kart, podążających za ruchem dłoni dziewczynki. Nie wiedziała czemu, ale od początku wiedziała jak z nich korzystać, jakby to było coś, co już od dawna znała... - Fillio w sumie nie wie skąd je ma, ale miała je jak tutaj się obudziła. Może Pan Głos z Nieba je dał? Właściwie to używasz tego kijka, żeby walczyć? Jesteś rycerzem? Fillio zawsze chciała spotkać rycerza! - koci rycerz, to by było dopiero coś! Uroczy i ratujący księżniczki, Fillio miałaby co opowiadać! W międzyczasie dłoń dziewczynki nadal prowadziła w powietrzu karty, układając je w różne formacje.

Dziewczynka sama zapatrzyła się w swoje karty, wciąż były dla niej czymś fascynującym, nowym. Z każdym kolejnym ruchem w tej samej, przypominającej znak nieskończoności formacji, jej oczy stawały się coraz cięższe i cięższe...
- Ah! Matetes nie jest rycerzem? - wyrwała się w końcu, wracając do swojego kociego towarzysza. Trochę ją zdziwił ten fakt, bo w głowie pamięta, że rycerze mieli czasem takie kije albo miecze, nawet tarcze! A tutaj proszę, jest czymś innym jednak. Chociaż umiał walczyć jak rycerz! Przynajmniej tak pokazał Fillio podczas kilku ciosów w niewidzialnego przeciwnika. Z zachwytem zaklaskała na widok tego krótkiego spektaklu, chociaż zrozumienie walki u tej dwójki mogło wyglądać nieco inaczej.
- Rebel? - zapytała, przechylając znowu głowę i sprowadzając dłonią karty do etui, niech odpoczywają. Czym był ten cały rebel? Kiedyś słyszała chyba coś takiego, nie pamięta gdzie, ale o kimś tak mówili...
- Fillio gdzieś to słyszała, ale nie pamięta co znaczy... Ale Matetes byłby lepszym rycerzem, Fillio jest pewna! Walczyłby ze złymi potworami i robił hasa swoim kijem! I, i ratował piękne księżniczki z zamku! - aż sama zachwyciła się tą ideą, gdyby kocur nie zdążył. Ona to dopiero wszystkim życie ułoży, słuchajcie się Fillio, a będziecie żyć jak w raju! - Kocie księżniczki, bo Matetes też jest kotem. - dodała jeszcze po chwili, w końcu kocur zasługuje tylko na najlepsze w jej pomysłach!

Dziwne, kocur jej zdaniem nie wyglądał na kogoś, do kogo pasowałoby to całe określenie rebel. Ciekawskie oczy Fillio znów obadały nowego przyjaciela, od ogona po czubek uszu, żeby znaleźć cokolwiek, co by wskazywało na to, ale nie widziała tego. Może to jej dziecinna naiwność, a może po prostu widziała inne wartości we wszystkim i wszystkich? Na pewno postrzegała je inaczej od reszty.
- Fillio nie widziała nigdy prawdziwej księżniczki, tak jej się wydaje, ale pamięta! - sama nie rozumiała logiki za swoimi wspomnieniami, pamiętała tyle różnych rzeczy, wydawały się być jej takie bliskie, jednak nadal nie wiedziała skąd je posiada. Może powinna kiedyś się tym zająć, przypomnieć sobie skąd to wszystko pochodzi, ale jeszcze nie teraz, chce najpierw poznać jak najwięcej przyjaciół, takich jak Maleters!
- Księżniczki są piękne, bardzo, noszą długie sukienki, tiary, mają piękne, długie włosy. - przystawiła na chwilę palec do ust, by się zastanowić co jeszcze było związane z księżniczkami. To nie taki prosty temat jakby się wydawało, zwłaszcza dla niej, brała to na poważnie! - Mówią „Miłego dnia.” wszystkim, są delikatne, ale też silne! I odważne! Tak, Fillio pamięta, że księżniczki takie też są. I mieszkają w zamku! I mają jeszcze księcia albo rycerza, jak Matetes! Dlatego potrzebna mu taka księżniczka jak on. Z ogonem i uszami, jak on. - może chociaż ona robiłaby nya, więc wtedy dopełniałaby kocura w oczach Fillio. Dumnie założyła ręce na siebie, przekazała mu bardzo dużo cennej wiedzy, powinna zostać nauczycielką!
- Fillio lubi księżniczki, chyba kiedyś chciała zostać księżniczką, ale później zrezygnowała, tylko nie pamięta dlaczego... - znów zastanowiła się chwilę, wzruszając kilka sekund później ramionami. - Chyba nie było to nic ważnego, bo Fillio nie może sobie przypomnieć. Teraz Fillio chce zobaczyć cały ten świat!

- Rycerzy też nie znasz? - zapytała się z takim samym zdziwieniem, jak robiła to wcześniej. Nie łączyła ze sobą faktów, że kot może pochodzić z zupełnie innego świata, gdzie wszystko nazywa się inaczej albo po prostu, jak było w tym wypadku, dopiero się uczyć niektórych rzeczy. Jednak spokojnie, Fillio przekaże całą wiedzę, niekoniecznie przydatną czy poprawną, ale wiedzę!
- Fillio zna się też na rycerzach! - wykrzyknęła dumnie, pocierając zaraz czubek nosa. Najpierw jednak przydałoby się się poszukać więcej wspólnych elementów rycerzy, którzy gdzieś majaczą w jej móżdżku, a kocurem. Obejrzała go od przodu, wychyliła się w kierunku jednego boku, drugiego, jeszcze wróciła wspomnieniami do broni kocura i sobie przytaknęła.
- Tak, zdecydowanie Matetes jest rycerzem. Oni też noszą noszą zbroję, tylko ich są błyszczące i z czego innego, ale spokojnie, twoja podoba się Fillio bardziej! - zdecydowanie bardziej, jeżeli to była faktycznie legendarna zbroja w serca. - I używają różnych broni, mieczy, tarczy, takich kulek z kolcami, młotków... - z każdą kolejną bronią wyciągała kolejny palec, żeby się nie pogubić, ale już po młotku widać było, że miała problem w przypomnieniu sobie innych, nawet zmarszczenie brwi nie pomagała w skupieniu się! - Ah! I takie kije jak Matetes ma! - no oczywiście, o najważniejszej broni zapomniała i wskazała na nią palcem. - Tylko Matetes chyba nią się lepiej posługuje. - dodała po chwili próbując naśladować wcześniejsze ruchy kocura ze swoją niewidzialną bronią. Normalnie wrodzony talent, cięcia w powietrzu, wymach i bach, ląduje tyłkiem na ziemi.
- Fillio chyba nie jest rycerzem. - stwierdziła z uśmiechem po wylądowaniu na ziemi. - Rycerze też są odważni, no i silni. Tylko muszą być dobrzy. Nie wszyscy byli chyba dobrzy, przynajmniej Fillio pamięta, że ktoś tak mówił, ale nie wie kto. - znów zastanowiła się chwilę, leżąc wciąż na ziemi. Może to był też jakiś rycerz? A może ktoś zupełnie inny. - Dlatego Matetes musi być dobry, wtedy będzie jeszcze silniejszym rycerzem! Fillio też pomoże jak będzie mogła! - wykrzyknęła z podłogi, unosząc z zadowoleniem dłonie w górę. Tak, to brzmiało zdecydowanie jak plan. Pomóc Maletersowi zostać rycerzem i znaleźć mu kocią księżniczkę, to będzie jej nowa misja na teraz.
- Właściwie to Matetes jest stąd? - zapytała się, podnosząc przy okazji z podłogi do siadu. - Czy też go Pan Głos z Nieba zabrał?