Dollet

Miasto, w którym znajduje się jedyna antena radiowa. Jako jedyna jest w stanie nadawać sygnał na cały świat, jednak od dawna już nie funkcjonuje ze względu na... "Usterkę".

Kot oddzielił się od Squalla. Nie dlatego że coś się stało przy polowaniu. Tylko dlatego że... Zobaczył jakieś interesujące światełko i motyle. Musiał sprawdzić co to. I tak, gonienie go zaprowadziło go do miasta. Wciąż nie zwracał na nic uwagi. Chciał po prostu upolować ten latający papierek! Szedł za nim powoli, co jakiś czas machając włócznią próbując go trafić oraz skacząc gdy robak oddalił się za bardzo. Zauważył niedawno że jest w sumie calkiem dobry w skokach. Jeden sus wystarczy by pokonać parę metrów!

Lavena znalazła się w mieście... No właśnie sama nie wiedziała w jaki sposób, po prostu po zakupach jakoś tu przyszła. A pierwsze co zrobiła to wypiła jeden potion i jeden ether by uzupełnić co miała do uzupełnienia. Nadal nie mogła się nadziwić jak teraz wyglądała jej włócznia, tak bardzo teraz do niej pasowała i była z tego cholernie dumna. Jednak po pewnym czasie zobaczyła tego kocura co widziała na spotkaniu z tymi niby bogami, jako, że nie miała nic do roboty podeszła bliżej do niego, przywdziewając swoją miłą maskę o dziwo. Oczywiście to nie była fizyczna maska by nie było.

Kot tymczasem usłyszał że coś się zbliża. Uszy miał nadstawione, nawet jeśli jego oczy były skupione na latającym dziwadle którego nigdy nie widział. Nie był pewien czy się odwrócić. Postanowił na razie udawać że nic nie widzi i dalej ganiać za motylkiem. W swojej pogoni skoczył szybko na dach jednego z budynków.
Był absolutnie przygotowany do walki. Miał jedną łapę na włóczni i drugą bardzo blisko.

Miała dobry humor to postanowiła nie zabijać kota, mimo, że miała gigantyczną ochotę na wykorzystanie nowych możliwości włóczni. Zamiast tego postanowiła go ścigać, nie umknęło jej uwadze to, że szykował się obrony, uśmiechnęła się delikatnie (w końcu miała wyglądać na miłą) i ruszyła za kociskiem skacząc na dach, gdy się zatrzymała na górze włócznie trzymała prosto przed siebie celując w niego, ale nie atakowała, nie miała takiego zamiaru.

Kot zaraz wydał z siebie głośne prychnięcie i napuszył się. Jego włócznia też była niczego sobie, nie mówiąc już o jego... kolorowym pancerzu. Sądził że jasne kolory sprawią że będzie wyglądać groźniej i kto chciałby się kłócić z kocią logiką.
Celował swoją włócznią w nieznajomą. Nie podobała mu się. Już włócznie wyciąga? On chociaż miał jakieś maniery i poczekał. W sumie jak tak myślał to pewnie ten motylek mu już uciekł. Niech to. Najpierw oddzielił się przypadkiem od pana z fajną zabawką, a teraz zdobycz mu uciekła! Chciał mu coś przynieść, a jedyne co teraz miał to duże ilości wkurzenia.

- Ah, to tylko ty, a już miałam nadzieję na jakąś zdobycz na sprzedaż, no cóż, szkoda, przynajmniej jest z kim poggadać
Uśmiechnęła się delikatnie, wręcz dziewczęco czy można powiedzieć, że nawet uroczo, nie przypominała chamskiej i zimnej lisicy sprzed bogów czy demona żywiącego się cierpieniem na jaką mogła wyglądać przy mordowaniu slime'a, wyglądała po prostu normalnie i włócznię zarzuciła sobie na ramię przy okazji poprawiając swój strój.

- Zdo-bycz. - powtórzył po niej. To słowo już znał. Chciał je. Znaczy... nie słowo. Chciał coś zdobyć. Wciąż był nieco napuszony, wyglądając przy tym na większego niż w rzeczywistości (Chociaż tylko trochę.) Wciąż trzymał swoją włócznie bardzo mocno. Zaraz zrobił kolejny skok, nieco w tył tym razem, żeby ta lisica nic mu nie zrobiła. W razie czego był gotów na wszystko. Czego ona mogła chcieć?
Cóż, jeśli chciała od niego czegokolwiek, niech mówi prościej!

- Co, nie rozumiesz co mówię? To nic takiego, chcę tylko porozmawiać, nie chcę ci nic zrobić... No chyba, że ty mi coś zrobisz, wtedy będzie bolało -
Mówiła to głosem słodziutkim niczym cukier, cieżko było ją brać na poważnie, aczkolwiek chciała by ten koto-coś uspokoił się i widział, że nie chce mu żadnej krzywdy zrobić, przynajmniej na razie póki nie miała ku temu powodu, szła za nim jednak skakała dosłownie minimalnie, wiedziała, że w każdej chwili może go rzucić włócznią, ale czekała.

- Rozumie... - Powtarzał wciąż. Jego oczy skupiły się tylko na niej. A co jej chodziło? Co było z tym głosem? Czemu się tak zachowywała? Nie kojarzył takiego tonu głosu. Nie słyszał czegoś takiego od... początku swojego życia. Przyjemne doświadczenia w jego życiu dałoby się policzyć na palcach. Potwora. Zrobionego tylko z galarety.
Był zaintrygowany. Zniżył nieco włócznie i przekręcił łeb. Spodobało mu się to, ale nie okazywał tego. Jedynie nasłuchiwał.

- No już, nie bój się, nic ci nie zrobię, obiecuję -
W tym momencie bardzo powoli odłożyła włócznię na bok schylając się przy tym jednocześnie utrzymując kontakt wzrokowy, głos miała aksamitny, miękki i przyjemny, niczym nie zmącona niczym studnia. Stała tak aż w końcu usiadła i poklepała miejsce obok siebie by on także usiadł, była dobra w odbieraniu komunikatów niewerbalnych dlatego też, wiedziała, że przykuła uwagę kota.

Kot tymczasem też odłożył swoją włócznię i podszedł nieco bliżej. O co chodziło jej z tym klepaniem miejsca? Stanął blisko niej i kopnął miejsce w które poklepała. Czy coś tam było? Nie chciał usiąść. Jeszcze były otwarty na jakiś atak. Nieznajoma brzmiała przyjemnie, ale co jeśli to była jakaś zmyłka? Jak dobry smakołyk skrywający w sobie gorzką tabletkę? Wciąż był czujny.

Wzruszyła ramionami i oparła się rękoma z tyłu o dach podpierając się o nie, była nadal nieco zmęczona toteż chciała odpocząć. Nadal nie odrywała wzroku od kota.
- Może usiądziesz? Nic ci nie zrobię -
Nadal mówiła spokojnym i delikatnym głosem, ktoś inny, bardziej obeznany mógłby docenić lekkość i przyjemność tego głosu, gdyż pracowała nad nim wiele lat by umieć wypowiadać się w ten sposób.

W końcu... kot postanowił usiąść. Zrobił to niepewnie, i bardzo powoli, wciąż gotów odskoczyć gdyby coś złego się stało... Ale nic się nie wydarzyło. Siedział wiec obok niej wciąż z włócznią niedaleko, nie wiedząc co będzie dalej. Głos byl miły. Mógłby słuchać jej dalej chociaż jej nie rozumie za bardzo. Po paru chwilach postanowił się odezwać.
- Ty być? - zastanawiał się co mu powie. - Skok? - spytał po chwili. Był nieco zdziwiony że nie tylko umie tak skakać. Jak to mogło być możliwe? Każdy tak umie?

- Jestem Lavena, a co do skok... Tak, owszem, jestem dragoonką, jak się nazywasz? -
Teraz prócz do aksamitnej miękkości głosu dołączył ton zapytania i zaciekawienia co tworzyło zaprawdę fascynującą kombinację, nie była w żaden sposób nahalna, i podejrzewała również, że nie pamiętał jej z tamtego spotkania, co jej nieszczególnie przeszkadzało, miała dzięki temu świeży start.

- Lavena... - powtórzył powoli. Kolejna nowa osoba! - Drago... Dragu... Smok-skok. - powiedział po prostu. Z jakiegoś powodu słowo smok nie było dla nie w ogóle obce. Jakoś po prostu je znał.
- Ma-le-ters. - postanowił się w końcu przedstawić, wskazując wolną łapą na siebie. Tylko tyle przemówił. Nie wiedział co mówi się dalej. Nie miał tak długiej konwersacji odkąd Squall postanowił uczyć go o torach i o pociągach... czyli od jakiś paru godzin.

Uśmiechnęła się ciepło widząc jak próbuje wymówić nazwę klasy, na dodatek lekko się zaśmiała na wzmiankę o smok-skok, było to dla niej naprawdę zabawne, a przynajmniej tak się wydawało.
- Miło mi ciebie poznać Maleters, naprawdę nigdy nie widziałam nikogo takiego jak ty, jakiej rasy jesteś? -
Wyglądało na to, że jest niezwykle zainteresowana jego osobą i chce go poznać nieco lepiej, a może nawet bardziej niż nieco. Cały czas delikatnie się uśmiechała i nie spuszczała z niego wzroku, jeśli by się przypatrzył mógłby zauważyć, że prawie wcale nie mruga.

- Ra-sy? - zdziwił się nieco. Przekręcił łeb na bok. O czym ona mówiła? Nie był pewien jak odpowiedzieć więc po prostu skinął głową na potwierdzenie, udając że zrozumiał zdanie. Tak, był niezwykle inteligentnym kotem, utalentowanym w sztuce konwersacji. Na pewno jego rozmówczyni nie zauważy tego... Przynajmniej na to liczył.

Westchnęła lekko i się zaśmiała gdy ten próbował udawać, że zrozumiał o co jej chodzi, był to śmiech przyjemny dla ucha, dźwięczny i dziewczęcy.
- Miałam na myśli to kim albo czym jesteś głuptasie, ale nie chodzi mi o imię -
Ponownie zachichotała krótko przypatrując się mu czekając na odpowiedź.

- Kim... jesteś? - zastanawiał się nad sensem tych słów. Chciała wiedzieć czym on był? Chyba? Jego mózg operował właśnie na najwyższych obrotach. Nie myślał jedynie o swoim istnieniu ale też czy o to w ogóle jej chodziło. - Ma-le-ters. - powtórzył się. - Kot. - dodał po chwili. - Numer 2849! - pamiętał jak niektórzy się tak do niego zwracali. Może o to chodziło? Spojrzał na nią oczekująco. To chciała? Zrobił dobrze?

Westchnęła z uśmiechem, coraz trudniej przychodziło jej to udawanie bo wyraźnie działał jej na nerwy, jednak nie było tego widać w najmniejszym stopniu.
- No, niech będzie, kot, a ten twój numer to nie mam pojęcia co znaczy, zwierzakiem byłeś czy jak? -
W tej chwili akurat nie oczekiwała odpowiedzi, po prostu zapytała ot tak w przestrzeń mimo, ze była niemal pewna, że jej odpowie na to.

- Zwie-rza-kiem? - przekrzywił łeb. - Co to...? - spytał się zaciekawiony. No dobra, może Squalla zgubił na razie, ale przynajmniej ona może go czegoś nauczy! Spojrzał na nią z oczekiwaniem. No dobra, może mieli małe problemy z komunikacją, ale chyba dobrze szła mu ta rozmowa! Nawet nie miał pojęcia że był taki wygadany. Normalnie by siedział cicho jak mysz pod miotłą, ale teraz był wygadany. Tylko dla tego miłego głosu. Nawet gdyby Squall nagle zaczął próbować gadać to by nie gadał aż tak dużo. - Co toooo? - powtórzył, oczekując jakiś wyjaśnień. Takich które zrozumie.

Teraz to miała nie lada zagwozdkę by odpowiedzieć, jak miała antropomorficznemu kotu wytłumaczyć czym był zwierzak?
- Eee... Zwierzak to... Zwierzak to na przykład mały kot, który jest blisko człowieka lub kogoś innego, i zwierzakom nadaje się numer by go nie zgubić... -
Była mocno zdezorientowana, nie miała zielonego pojęcia jak mu to wytłumaczyć, nie zapominała nadal by mówić swoim słodkim głosikiem, w końcu nie chciała go spłoszyć, ostatecznie przerobi go na buty.

- Zwierzak to... kot? - był zdezorientowany. Czy miała na myśli że był zwierzakiem? Może był, i aż do tego momentu był nieświadomy? Ten głos mógł go przekonać do wszystkiego w sumie. - Numer... nie zgubić? Zgubić? Zguba? Zniszczenie? - próbował rozkminić ostatnie słowo. Nigdy wcześniej niczego nie stracił. Cóż, niczego osobistego. Więc jego najbliższe skojarzenie było ze "zgubą". Niech lepiej nie docieka skąd on zna takie rzeczy...

- Nie musi być kot, ale bardzo często to kot, i... No trochę tak, zguba oznacza stratę lub zniszczenie, zagładę -
Naprawdę coraz bardziej dziwiło ją zachowanie kota, ale nadal nie dawała po sobie niczego poznać, po prostu mówiła tak samo jak gdyby nigdy nic.